Κατά τη διάρκεια των πιο σκοτεινών στιγμών μας πρέπει να επικεντρωθούμε για να δούμε το φως.
Μία ομάδα φιλοσόφων και διανοητών στις αρχές του 20ου αιώνα, μεταξύ αυτών και ο Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν ως κυρίαρχη μάλιστα μορφή, ψάχνουν την «απόλυτη» αλήθεια επιχειρώντας να συνδέσουν τη γλώσσα, τα μαθηματικά και την φιλοσοφία με ένα τρόπο που θα απαντάει σε κάθε πρόβλημα. Κατά την διάρκεια αυτής της αναζήτησης των ορίων της λογικής πολλοί από τους πρωταγωνιστές, αυτοκτονούν ή οδηγούνται σε ακραίες ψυχικές καταστάσεις. Μετά από 30 χρόνια τεράστιας, «φαουστικού» τύπου, εξερεύνησης των ορίων της λογικής, η αναζήτηση του ονείρου και οι ελπίδες για την απόλυτη αλήθεια, καταρρίπτονται από το θεώρημα της μη πληρότητας του Βιεννέζου φιλοσόφου και μαθηματικού Κουρτ Γκέντελ.
Ο σημερινός μας ήρωας, καθηγητής πανεπιστημίου στα μαθηματικά, μέσα από τα προσωπικά του προβλήματα καταλήγει σε μία ξένη πόλη (Βιέννη) όπου επιλέγει να βιώσει ένα μοναχικό ταξίδι στην «έρημο» του. Αυτή η διαδρομή τον οδηγεί σε συναισθηματικές εντάσεις, ιδιαίτερα υπό την επίδραση ενός περίεργου και επαναλαμβανόμενου εφιάλτη. Όμως, ένας περίεργος επισκέπτης τον κάνει, με αναπάντεχο τρόπο, να αντιμετωπίζει τη ζωή με θετική προοπτική. Ο ήρωας μας αισθάνεται την σύνδεση και ότι κάτι υπερκόσμιο έχει συμβεί. Τον αναστατώνει η ιδέα, αλλά δεν τολμάει να την αγγίξει. Μέσα από δύο τυχαίες αποκαλύψεις, ανακαλύπτει πως κατοικεί στο ίδιο ακριβώς σπίτι (Argentinierstrasse 16) που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Βίτγκενσταϊν και αρχίζει να αναρωτιέται για ότι του έχει συμβεί πρόσφατα. Είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Στο τέλος αποφασίζει να το ψάξει…
«Μην ανησυχείτε, θα έρθουν να τα πάρουν αν δεν τα θέλετε. Τα άφησε ο προηγούμενος ενοικιαστής, ένας νεαρός που δεν έκανε τίποτε άλλο από το να κοιμάται μέχρι αργά και να τρώει όσα χρήματα του έστελνε η μητέρα του, που νόμιζε η καημένη ότι ο γιος της σπουδάζει. Πριν από δύο εβδομάδες μάζεψε τα πράγματά του και ξαφνικά μου ανακοίνωσε πως φεύγει, ενώ κανονικά έπρεπε να μου το πει τρεις μήνες πριν. Το έγραφε το συμβόλαιο ξεκάθαρα. Αν θέλετε, μπορείτε να του προσφέρετε λίγα χρήματα και να τα κρατήσετε –είναι σαν καινούρια. Είμαι βέβαιη ότι και το παραμικρό ποσό που θα του έδινε μια δικαιολογία για να μην τα πακετάρει και να τα κουβαλήσει, θα ήταν αρκετό». Αυτή ήταν η πρώτη και σχεδόν τελευταία φορά που είδα την υποψία χαμόγελου στο πρόσωπό της
Η πιο αγαπημένη μου συνήθεια στην πλατεία ήταν να παρακολουθώ τις απογευματινές συναντήσεις χορού ταγκό που γίνονταν το Σάββατο και διαρκούσαν δυο τρεις ώρες, όταν το επέτρεπε ο καιρός. Ένας ειδικός μουσαμάς στρωνόταν κάτω κι ένα μικρό ηχοσύστημα έπαιζε μουσική. Τα ζευγάρια έρχονταν ντυμένα κατάλληλα για χορό, οι γυναίκες με φόρεμα και οι άντρες με πουκάμισο. Αυτό το σκηνικό ήταν ό,τι πιο βολικό για τη μαζοχιστική αλλά πιθανόν σωτήρια παρατήρηση της οικειότητας και της χαράς των ανθρώπων.
«Τίποτα δεν τελειώνει! Όλα είναι άπειρο!» Γεμάτος πάθος, παρασυρμένος από την ένταση του Λάζαρου, κουνώντας τα χέρια του, άρχισε να λέει δυνατά: «Ζεις μέσα στον αέρα και στους ανθρώπους! Εσύ με ακούς; Έτσι ακριβώς όπως σου το λέω. Ζεις μέσα στον αέρα και στους ανθρώπους!»
Θυμήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα που πήγαινε κάθε μέρα στη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου και διάβαζε λεπτομέρειες για τη ζωή του Λούντβιχ Βιτγκενστάιν. Επανέφερε στη μνήμη του μια φράση που ήταν καταγεγραμμένη σε πολλές πηγές και του είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Ήταν από την επιστροφή του Βιτγκενστάιν στο Κέιμπριτζ, το 1929. Εκστασιασμένος ένας από τους φοιτητές του είχε γράψει στη γυναίκα του:
Λοιπόν, ο Θεός έφτασε. Τον είδα με τα ίδια μου τα μάτια στο τρένο των 5:15.
