«“La Maison”, περιοχή Μπεσίκτας». Αυτό ήταν το μόνο που είπα στον ταξιτζή μόλις μπήκα και κάθισα πλάι του. Κάνοντας έναν μορφασμό, έδειξε ότι γνωρίζει το ξενοδοχείο, μου χαμογέλασε και έγνεψε καταφατικά. Αμέσως ξεκίνησε την ξέφρενη πορεία του, όπως κάνουν όλα τα ταξί εδώ, σαν να συμμετέχουν σε αγώνες. Φόρεσα τη ζώνη και έσφιξα γερά το χερούλι. Ο οδηγός με κοίταξε με την άκρη του ματιού του μειδιώντας μάλλον αποδοκιμαστικά, όμως εγώ σκέφτηκα να προστατευτώ καλού κακού, τώρα που βρισκόμουν τόσο κοντά. Εδώ και ώρες πάλευα με τη σκέψη αν θα πάω ή όχι. Πλέον το είχα αποφασίσει και ήμουν έτοιμος να απολαύσω τη διαδρομή μέχρι το τέλος. Βρισκόμουν ήδη τρεις ημέρες στην Πόλη, όμως από την πρώτη κιόλας στιγμή βυθιζόμουν σταδιακά σε αναπόληση και συναισθήματα νοσταλγίας.

Ξαφνικά, κάνοντας μια μεγάλη και απότομη στροφή, δυο πουλιά προσέγγισαν το ξενοδοχείο. Πετούσαν σε μικρή απόσταση από την τζαμαρία, σαν να προσπαθούσαν να με πλησιάσουν. Παρ’ όλες τις στροφές και τις συνεχείς αλλαγές πορείας, παρέμεναν το ένα δίπλα στο άλλο με απίστευτα γοητευτικό συγχρονισμό. Χώριζαν μόνο για μερικά δευτερόλεπτα και μετά ξαναγύριζαν στο ζευγαρωτό πέταγμά τους. Ενθουσιάστηκα και κόλλησα το μέτωπό μου στο τζάμι. Χωρίς δεύτερη σκέψη έβαλα το χέρι στην τσέπη μου, έβγαλα τη μηχανή και τράβηξα μια φωτογραφία.

Είχαμε μόλις ανακαλύψει ένα παιχνίδι που έμελλε να γίνει το αγαπημένο μας όποτε περπατούσαμε στους γεμάτους ανθρώπους δρόμους της Πόλης. Δηλαδή, βαδίζαμε γρήγορα, πιασμένοι χέρι χέρι, και αποφεύγαμε την τελευταία στιγμή να συγκρουστούμε με τους περαστικούς. Λύναμε τα χέρια, λυγίζαμε τα κορμιά, τους αποφεύγαμε και χαμογελούσαμε ο ένας στον άλλον καθώς ενώναμε ξανά σφιχτά τα χέρια μας. Ο κανόνας ήταν ένας και πολύ απλός, όπως σε όλα τα όμορφα παιχνίδια· όσο παίζαμε δεν έπρεπε να μειώνουμε την ταχύτητά μας, καθόλου και για κανέναν λόγο.